Ωραία. 46η μέρα. 46η ημέρα του ’11 και μόλις 16 μέρες από τον ερχομό του Jack. Τέρμα οι 24 ώρες αγάπης και έρωτα. Άντε τώρα να πετάξεις όλα τα κόκκινα χάρτινα πραγματάκια που φτιάχτηκαν για να χαρεί η βιομηχανία χάρτινα σαγαπω που κρέμονται από πετονιές και αρκουδάκι που λένε για πάντα ενώ όλες τις άλλες μέρες λέμε δεν υπάρχει για πάντα και πόσες είναι οι χιλιάδες αυτών που δεν νιώθουν τίποτε άπλα ντύθηκαν στην δαντέλα πόσοι άλλοι έχουν ανάγκη την αγάπη πόσοι δεν ξέρουν τι σημάνει και πόσοι την πουλάνε φθηνά. Ξεκίνησε η 15η μέρα. Εγώ ερωτεύτηκα σήμερα. Και σήμερα. Ερωτεύτηκα το φως με το που άνοιξα το παντζούρια πω ρε πούστη. Άφησα τον ξανθό άγγελο να κοιμάται. Χώθηκε τελείως μέσα στο πάπλωμα να μην δει το φως. Σαν να το φοβάται. Ήμερα λαμπρή. Αυτή η έκφραση μου θυμίζει Λέλα. Συνεπώς θα την λέω για πάντα. «φόρμα εργασίας», έτοιμοι. Για πότε ανηφόρισα, για πότε πέρασε ήδη καμιά ώρα που είμαι στο υπόγειο ατελιέ μου, στο πεδίο μάχης όπως λέει ι Αντιγόνη, στον κόσμο μου, στο καταφύγιο. Από εδώ φεύγουν εντολές και εικόνες και σχεδία και ιδέες για κάθε μεριά του πλανήτη, σε δεκάδες συνδέσμους, σε ανθρώπους που θέλουν να συνεχίσουν να ονειρεύονται, που χάνουν το κουράγιο τους και αναρωτιούνται αν είναι τρελοί, προς εκείνους που νιώθουν μεθυσμένοι και ετοιμάζονται να κάνουν το βήμα προς την ελευθερία ξεκινώντας για το νησί τους, προς εγκλωβισμένους που ψάχνουν διέξοδο που στην πραγματικότητα η λύση είναι στο να πιστέψουν απλά στο εαυτό τους ή να πιστέψουν πως ζουν τώρα, πως κάθε τώρα, κάθε δευτερόλεπτο γράφετε η ιστορία τους και πως την γράφουμε οι ίδιοι. Και δεν έχω φτιάξει καφέ ακόμα. Φτιάχνω επειδή φτιάχνουν και οι άλλοι μάλλον ή επειδή είναι ζεστός και γλυκός. Δεν τον έχω στα αλήθεια ανάγκη. Ξεκίνησα τελειώνοντας μια «δουλειά» που έπρεπε να σταλεί. Περίμενε «ένας πελάτης» ένα προσχέδιο και το έλαβε ακριβός στις 10.24. Ταυτόχρονα συνδέθηκα με το προσωποβιβλιο. Πάρα την αιώνια μάχη μου να απ εξαρτηθώ από αυτό. Κάθε μέρα ρε πούστη μου θα είναι από τις στάνταρ κινήσεις που θα κάνω. Έχει και τα καλά του, έστω. Έχω λάβει μήνυμα από μια αμαζόνα. Ζει στην ίδια πόλη με μένα. Ζει στο ίδιο μήκος κύματος με μένα. Την γνώρισα για μερικές ώρες και μου είπε τόσα όσα δεν λέγονται ούτε σε χρονιά φίλιας. Κοντά στα 40. Ζει με την οικογένεια της στα σπίτια πάνω στο βουνό, πρώην κυριλέ περιοχή της πόλης. Τώρα έγινε η παλιά μου γειτονιά High. Είχα ρωτήσει να μάθω για την διάθεση της.
διάθεση-πεσμένη για εδώ, στα ουράνια όταν σκέφτομαι για κάτω. σκέψεις-πότε θα φύγω από τη δουλεία,πότε θα βρεθώ στο νησί...(τώρα τελευταία σκέφτομαι πολύ κ το κομμάτι...δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό).κάνω υπομονή,υπομονή,υπομονή!!!!!!!Π Ε Τ Α Ω!!!!!!!!!!!! πετάω....με κουράζει η αναμονή,φοβάμαι....εξακολουθώ να το θέλω...να πάω στην πηγή να αντλήσω δύναμη και ενέργεια...φεύγω σύντομα...μ'αρέσει που με ενθαρρύνεις,το έχω πολύ ανάγκη...γιατί το κάνεις, τι βλέπεις σε αυτό?είμαι τρελή, το ξέρω!!!!!!!
Θέλει να φύγει από το δημόσιο. Δεκάδες θα την πουν τρελή. Θέλει να πάει στο νησί να ηρεμήσει να μυρίσει θάλασσα.να ζει σε άλλες συνθήκες. Σιχαθηκε το εδώ. Όλοι σιχαίνονται το εδώ. Αυτή τολμά. Την σταματούν οι φόβοι της και έτσι μιλά σε μένα που νιώθει πως την ακούω ή νιώθει ότι δεν φοβάμαι τίποτε ή άπλα δεν φοβάμαι να ονειρευτό, δεν παύω να ονειρεύομαι άρα ζω.
Και έτσι της απάντησα:
Καλημέρα. Το νιώθω ότι φοβάσαι. Και έτσι δεν θα σταματήσω να είμαι διπλά. Το ότι φοβάσαι είναι δείγμα ανθρώπινο. Είναι γλυκό. Είναι πολύ όμορφο. Λίγοι άνθρωποι σήμερα λένε «θέλω, λίγοι λένε «φοβάμαι» και ακόμα ποιο λίγοι λένε «το όνειρο μου είναι». Να πας πάλι, να μεθύσεις με τον «μαγικό ζητιάνο» και να γυρίσεις. Στο νησί συναντάει έναν μοναδικό ζητιάνο τελείως διαφορετικό από τους ζητιάνους που θα σκεφτόταν κάνεις. Μου τον έχει δείξει. Τον ξέρω. Άντε στον νησί σου, ξαναγράφω. Άντε να συγκρίνεις το εδώ και το εκεί. Θα ρωτήσω πάλι και θα περιμένω να ακούσω. Δεν είσαι τρελή καθόλου. Ακούς το θέλω σου και αυτό ξέρω πω είναι δείγμα ευφυΐας και ισορροπίας. Ξέρω γιατί το έχω ακούσει. Ή νομίζω πως είναι έτσι. Τουλάχιστον έχω ρωτήσει και έχω πάρει απάντηση και έχω φτιάξει τις γνώσεις μου. Κάπου παρακάτω της γράφω: κανε ένα τεστ, κοιτά πόσοι βαλτώνουν γύρο σου επειδή κωλώνουν να ακούσουν το θέλω τους, συμβιώνουν, σαπίζουν, δεν παραδέχονται ότι μια κατάσταση έχει τελειώσει προ πολού, συμβιβάζονται με τα σκατά απαντώντας πάντα «τα ίδια». Ίσως μάθεις να μην προσεχείς αυτούς που σε κοιτάζουν σαν τρελή. Άπλα ζηλεύουν. Θέλεις να αναφέρω μερικούς λογούς που σε προτιμούν «τρελή» και να σε φτιάξω τρελά; ζηλεύουν γιατί έχεις σπάνια ομορφιά, γιατί πετάς, γιατί δίνεσαι, γιατί ονειρεύεσαι σαν παιδί, αγνά. Ανεκτίμητα πράγματα. Α ξέχασα. Γίνεσαι συχνά μούσα ενός καλλιτέχνη.
Πριν πατήσω αποστολή, άπλα και μόνο για να συνεχιστεί η ροή προσθέτω: προσπαθώ να φανταστώ την έκφραση του προσώπου σου τώρα που τα διαβάζεις όλα αυτά. Πες μου με μια λέξη. Αποστολή. Έφυγε.
Μερικά λεπτά αργότερα έστειλα πάλι θέλοντας να την πλανέψω να σταματήσει έτσι να σκεφτείτε με φίλτρο τον φόβο. Έστειλα ένα από τα μυστικά μου. Μου το είπε κάποιος σοφός όταν τον σέρβιρα ουίσκι, όταν δούλευα στο μπαρ για να ζω εκεί στο uk που λέγανε οι ελλιναρες.
“μένεις ζωντανούς όσο έχεις κάτι να προσμονής”
Και έτσι κάνω και εγώ, προσμωνω μικρά φοβερά πράγματα...όπως το ότι έρχετε ο jack την τρίτη μέρα του τρίτου μήνα του ’11. Περνώντας τα χρονιά βλέπω τους άλλοτε κολλητούς μου να χάνονται και εγώ να μένω μόνος στο όνειρο μου. Παντρεύτηκαν. Άρα τέρμα οι ζωή είπαν. Δεν θα το δεχτώ πότε και έτσι είμαι ο «τρελός» και έτσι καταλαβαίνω τους τρελούς.
Μουσική υπόκρουση από βίντεο κλιπ που επιλέχτηκε για το πρωινό μου είναι η παρέα μπουλα-μαχαιριτσα-ζουγανελη-παπακονσταντινου...συλλογή από εμφανίσεις τους σε τηλεοπτικές σειρές. Που και που κοιτάζω το βίντεο και βλέπω τους 4 τους να τραγουδάνε και οι ματιές τους είναι γεμάτες νόημα. Ο κάθε στοίχος μοιάζει να τους θυμίζει καταστάσεις ίσως γκόμενες ίσως μεθύσια ίσως ακόμα και μακριά γαϊδούρα παλιά. Μάτια full ερωτική.
